بسم الله الرحمن الرحیم

سال گذشته در ایام اربعین، اهالی تیم سلامت میرجاوه دلخوش بودند به عطر جاده و چشم انتظار کاروان هایی که با پای دل از دورترین مسیرها در پاکستان، راهی می شدند به کربلا.... تیم های بهداشت و درمان در موکب سلامت در گوشه ای از این مسیر عاشقی خدمت می کردند.گوئی هر زائری که می رسید تکه ای از روح مان بود که کامل می شد.

صدای لبیک یا حسین و بغض شکسته ی لب تشنه هایی که نام ارباب را زیر لب زمزمه می کردند. زائران پاکستانی فقط یک مسافر ساده نبودند بلکه حاملان پیامی از صمیمیت و اخلاص بودند. پیام عشق و وفاداری به امام حسین (ع) دست هایی که در موکب ها به سوی خدمت دراز می شد دستانی پر از مهر بودند که آئینی از عشق و بندگی را به نمایش می گذاشت.

 خدمات سلامت اگر چه پر شمار بود و دستان خسته همکارانمان به درمان جان می پرداخت اما این دریچه ای به بهشت خدمت بود و هر خدمت ترجمان عشق به حسین بن علی علیه السلام...

امسال هم موکب سلامت در مرز میرجاوه از اوایل مرداد ماه با شوق و اشتیاق فراوان برپا اما دل جاده بسته شد و نه صدای گام های پیاده ای از دور دست شنیده شد و نه صدای اتوبوس ها سکوت و سیاهی شبی را نورانی کرد.... و ما ماندیم و دلی که هنوز می تپد برای خدمت به زائران اباعبدالله .... این موکب همچون فانوسی پرنور تا آخرین روزها چشم انتظار کاروان های نور پابرجا اما از صدای قدم های زائران خالی ماند ... ای عاشقان پاکستانی حسین (ع) این دوری، پایدار نیست و دل‌های مشتاق ما در نقطه صفر مرزی میرجاوه همواره آماده است.

منتظریم... منتظر روزی که دگربار، به سوی کربلا، از مرز میرجاوه بگذرید. منتظر روزی که دگربار، در سایه‌سار موکب‌های سلامت، میزبان چهره‌های پر از اشک شوقتان باشیم و با خدمتی کوچک، سهمی در این سفر عظیم داشته باشیم.

 به امید دیدارتان در مرز میرجاوه در راه کربلا.

با احترام و دلی پراز امید فاضل مشهدی