اهداء عضو سرگذشت خانواده‌های ایثارگری که با گذشتن از اعضای عزیزانشان، ناامیدی مطلق هم‌نوعان نیازمند را به لحظاتی مملو از امید و ایمان تبدیل می‌کنند. آن‌ها شادی وصف‌ناپذیر این درماندگان را نظاره‌گر می‌شوند و چه دشوار است این تصمیم! اراده‌ی وصف‌ناپذیر این خانواده‌ها، آزمون الهی شگفت‌انگیزی را با سربلندی پشت سر می‌گذارد. در آن لحظات عجیب، گویی در اوج وصلند و می‌توان فریاد «أنا الحق» را از ذره ذره وجودشان شنید.این‌جا مکانی است برای گفتن از بخشش، ایثار و بزرگی. اگرچه نوشتن درباره مرگ چندان شیرین نیست، اما گاهی عروج یک فرشته، نجات‌بخش جان کسانی می‌شود که با مرگی سخت دست و پنجه نرم می‌کنند. فراز این فرشته، مرگ نیست؛ جاودان شدن است، ثبت در خاطرها و ماندن برای همیشه. چه ماندنی!ماندنی که روح زندگی را در کالبد رنجور کسی می‌دمد که امیدی به فردایش ندارد، روزنه امیدش هر روز کوچکتر می‌شود و افق نگاهش محدودتر. او کسی است که تاریکی رنج بیماری بر او چیره شده است
کنون در کنار یکدیگر ایستاده‌ایم تا بر بوم زندگی نقشی جاودانه با رنگ‌های مهر و محبت بزنیم.
حرکت ایثارگرانه و بسیجی پزشکان و کادر درمانی زاهدان، در کمتر از دو هفته با همکاری دانشگاه علوم پزشکی شیراز، جان نه هموطن عزیز را که در آستانه از دست رفتن بودند، به زندگی بازگرداند.در این مسیر حساس، مراحل تأیید مرگ مغزی از سوی متخصصان و پزشکی قانونی، مراقبت و نگهداری بیماران در ICU، کسب رضایت از خانواده‌ها و گاهی متولیان امور دینی، انتخاب بیمار گیرنده ارگان، انتقال بیماران از بیمارستان‌های مبدا به محل پیوند، هماهنگی برای اعزام پزشکان متخصص برداشت ارگان از شیراز و مدیریت پوشش خبری برای ترویج این فرهنگ،شرکت در مراسم خاکسپاری و ختم و ... همگی بر دوش همکاران ما بود. برخی از آنان ۳۶ تا ۴۸ ساعت بی‌خواب مانده و استاد گرانقدر چاره‌ای جز کنسل کردن پرواز خود نداشت؛ همکار جراح ما با چهار پرواز رفت و برگشت، ارگان را با دقت و عشق به شیراز منتقل کرد.واقعاً دست مریزاد به این همکاران فداکار و قهرمان!
در این میان، اشک‌ها را از نزدیک دیدم؛ اشک‌های ناشی از وداع با عزیزان و اشک‌هایی بدون شادی که از بازگشت به زندگی بیماری ناشی می‌شد، تا اشک‌های کادر درمانی که بر بالین این فرشتگان ماندگار و جانبخش، گل می‌نهادند؛ که در وصف نمی‌گنجد.
باشد که ما هر یک، مروج و سفیر فرهنگ نیکو و انسانی اهدای عضو باشیم.
"به جای بردن اعضای خود به بهشتی که به آن‌ها نیازی نیست، علاقه‌مندم که پس از مرگ، اعضایم را به دیگران هدیه کنم و زندگی را به آنان بازگردانم"

دکتر نجفی‌زاده
7/9/1403